Stop met in je eigen shit zitten!

We kennen ze allemaal, toch?

De klagers en zagers, de doordrammers en vingerwijzers, die met hun verwijten en beschuldigingen, discussies ellenlang rekken en besluiten en vooruitgang boycotten. De slachtoffers, drama-queens, Calimero’s en kleuters, die met hun overdreven emotionele discours en ‘ocharme ik’ iedereen moe en geïrriteerd maken. De redders, moederkloeken en martelaars die alles sussen en iedereen sparen, in elk gat springen en anderen klein houden…. terwijl ze klagen dat ze het véél te druk hebben. Ze slurpen allen energie en houden groei tegen.

Maar wees eerlijk: we doen het zelf ook.

We sukkelen allemaal weleens de drama-driehoek in. Van dit soort gedoe slipt onze energie weg. De dynamiek in het team of in de relatie slaat om naar een druilerig afkooksel van wat het zou kunnen zijn. Zonder dat we het doorhebben, zitten we mee te klagen. Of mekkeren we over de mekkeraars. Lang leve de drama-driehoek! Drama is niet ver weg. Het leeft in elk van ons. Het zijn stress-copingmechanismen: automatische vecht-, vlucht-, bevries- of please-reacties op situaties die we lastig vinden.

Maar kippen zitten niet in hun eigen shit.

Niet in hun natuurlijke habitat, althans. Ze scharrelen met hun kip-genoten vrij rond in het groen, doen hun dutjes in de bomen en hun shit verrijkt op natuurlijke wijze de bodem, zonder dat iemand daar werk aan heeft. De hobbyist daarentegen -de kippenindustrie even daar gelaten- stopt de kippen in een hok met zitstokken, een bakje legkorrels in de buurt en een kaal rennetje erom heen. Er is altijd wel zo’n kip die niet op een stok wil maar in de eigen shit gaat zitten of die van de andere kippen. En wij maar kippenhokken uitmesten.

We zijn net als kippen in een hok.

Van nature zouden we vrij bewegen, omringd zijn door groen en ons voeden aan de aarde. Maar we zijn in beton geperst, schermen om ons heen, met een strak schema. En we vinden het nog normaal ook.

We leven in huizen en werken in kantoren of fabriekshallen die slimme digitale systemen hebben en voldoen aan ISO-latienormen. Maar is dit onze natuurlijke habitat? We dienen natuurlijk daglicht te zien, omringd te zijn door bomen en max 4 uur per dag te zitten. We horen te doen waarvoor we geboren zijn: onze talenten voluit te leven. En we hebben een ondersteunende en groei-stimulerende community nodig, niet enkel een team of gezin, maar een echte tribe.

We zijn het normaal gaan vinden dat de hele wereld in een soort drama-kramp gesukkeld is. Want er dienen eieren gelegd te worden. Steeds meer en meer. En dus … drijven we steeds verder en verder van ons natuurlijk floreren. We zijn, net als de kippen, in stress geraakt en in onze eigen shit gaan zitten. In ons eigen en elkaars drama geploft.

Stop met in je eigen drama-gedoe te zitten.

Neem je eigen shit terug. Ja, het stinkt. Ja, het plakt. En niet altijd makkelijk, want onze habitat is helaas niet meer comme il faut. Maar je hebt twee keuzes: blijven klagen of je macht terugpakken. Stop met hopen dat de politiek, je baas of je partner het voor je oplost. Stop met je macht weggeven. Neem ‘m terug. Opnieuw aansluiting maken met je immense power, je daadkracht en creatief vermogen. Kortom: eigenaarschap pakken.

Ja, shit happens.

Leer opnieuw voelen wat er te voelen valt. Doorvoelen van pijn, verdriet, boosheid. Gevoelens hoeven niet verdoofd, weggeswipt of weggeklaagd te worden. We zijn geen robots. Wij voelen… Dit is wat ons zo menselijk maakt. En we dienen weer vertrouwen te ontwikkelen dat we onze gevoelens kunnen ‘dragen’.

En nee, ‘ik voel mij niet gewaardeerd’ is geen echt gevoel. Ook al verkopen we het zo. Het is eerder een interpretatie van hoe ik het contact ervaar. Dus hoe voel ik mij als ik de indruk heb dat ik niet gewaardeerd word? Gefrustreerd, ambetant, triest?

En die indruk komt natuurlijk ergens van… En nee, ‘ik merk op dat hij mij niet waardeert’ is niet de trigger. Interpretaties, oordelen en veronderstellingen scheiden van observaties is de uitdaging. ‘ik heb geen antwoord gehad op de laatste 3 mails die ik stuurde’ is wellicht de aanleiding. En dat wordt in mijn hoofd snel ‘zie je wel, ik word niet gewaardeerd!’.

Feitelijker waarnemen en écht voelen is hier de clue. Ze helpen om uit het slachtofferschap te komen.

Want blijven ronddraaien in je emoties is niet zo’n goed plan.

Zie gevoelens als knipperlichten op je dashboard: een signaal dat een behoefte of waarde om aandacht schreeuwt. Maar sommige mensen willen niet voelen, uit angst voor wat ze tegenkomen. De redder stort zich dan op anderen, om maar niet te hoeven voelen wat binnenin wringt.

Maar die onvervulde nood blijft ‘krabben’ … totdat die gezien en serieus genomen wordt.

Gert

Gert is leidinggevende van een verkoopsteam waar hij altijd de brandjes blust. Zijn medewerkers rekenen op hem. Ze zijn het gewoon dat hij hun problemen fixt. Hij kickt hierop, voelt zich ‘in control’ en krijgt veel appreciatie. Langzaam maar zeker raakt hij opgebrand en gefrustreerd… maar blijft doorgaan. Hij krijgt maagklachten en ernstige slaapproblemen. Tot hij toelaat om te voelen hoe uitgeput hij is. Hij komt tot het besef dat hij zo verlangt naar kunnen vertrouwen, loslaten, begrenzen zodat zijn levensenergie weer gaat stromen. Niet langer redder spelen maar eigenaarschap nemen voor zijn eigen welzijn.

Ja, behoeftes willen vervuld worden.

Ze zijn de drijfveer achter elk gedrag, elk woord, elke blik. De vraag is: welk gedrag, welke actie, welke vraag helpt écht om mijn verlangens te vervullen? En hier loert de drama-driehoek opnieuw. Hoe verleidelijk is het voor de aanklager niet om te verwachten, te eisen dat iemand anders zijn behoefte fixt?

Sarah

Tom en Sarah maken vaak ruzie over wie wat in het huishouden doet. Sarah vindt dat Tom te weinig initiatief neemt, Tom vindt dat Sarah altijd zaagt. Elke discussie eindigt met verwijten en frustratie. Maar op een dag vraagt Sarah zich af: welke behoefte tracht ik eigenlijk te vervullen met mijn stekelige opmerkingen dat ‘meneer zich wel zal ontspannen terwijl ik de huissloof speel!’. Ze beseft dat ze nood heeft aan samenwerking en ruimte voor zichzelf. In plaats van Tom de schuld te geven, benoemt ze haar behoefte helder. En vraagt hem om samen een oplossing te bedenken, die ook voor hem werkt, die ook bijdraagt aan zijn behoeften. Door uit de dramadriehoek te stappen en eigenaarschap te nemen, verandert hun dynamiek. Minder strijd, meer verbinding, betere oplossing.

Dé uitdaging...

Dus de uitdaging is: eigenaarschap nemen. Voor je gevoelens en de vervulling van je behoeften. Creatief zoeken naar oplossingen.

Je top-oplossing durven loslaten en andere mogelijkheden zien. En vooral: jezelf de vraag stellen – wat kan ík doen?Want als niemand kan of wil bijdragen aan jouw nood en jij laat ook jezelf in de steek … dan ben je gejost en gesjareld. Drama dus.

Vruchtbare grond.

Stop met in je eigen shit, je eigen drama te gaan zitten. Stop met klagen, doordrammen, dramatiseren en moederkloeken. Ga aan de slag. Neem eigenaarschap. Ga voelen, je behoeftes en verlangens uitklaren en neem actie. Eigen shit kan zo de grond als vanzelf weer vruchtbaar maken. Je interacties, relaties en meetings verrijken. Want dát is hoe de natuur werkt: alles draagt bij aan de pracht en de bloei van het hele systeem.

We leven ons leven niet om in onze eigen drama-shit te blijven zitten. We zijn hier om te groeien en te floreren. Dus, waar kies jij voor?

Klaar om van drama naar floreren te evolueren?

Kijk hoe ik je kan helpen om boven lastige issues uit te stijgen. In je werk, in je leven of in je relatie.

#MieDams #Veerkracht #Verbinding #Eigenaarschap #UitDeShit